یک مُشت حرفهای "خُب. که‌چی؟" گونه!!!

به یاد دانۀ انارِ سرخ و شفافِ جناب "سهراب" می‌افتم و زبان نمی‌جنبانم و کلامم را قورت می‌دهم و سکوت می‌کنم و خود را می‌جویم و می‌جَوَم و در نهایت می‌بلعم.

من می‌مانم و خودی که خورده‌ام و آروقش را هم زده‌ام و منتظر دفع آن در انتظار نشسته‌ام که مبادا خدا ناکرده از آن طرف بزند بیرون و گَندَم همه جا را بگیرد. پس خودم را دفع می‌کنم و باز می‌جویم و زبان در  دهان نمانده‌هایم را می‌جَوَم و در نهایت می‌بلعم و باز من می‌مانم و خودی که خورده‌ام و آروقش را هم زده‌ام و منتظر دفع آن در انتظار ایستاده‌ام که مبادا گَندَم متلاشی شود و مرا، و مرا، و مرا، "آنها" را، ما را به کثافت بکشاند.

تُف سربالاست آخر.

^{«یَلزَمُ الوالِدَینِ مِن عُقوقِ الوَلَدِ ما یَلزَمُ الوَلَدَ لَهُما مِن العُقوق؛}

^{[1] من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج3، ص483، ح4705}