یک مُشت حرفهای "خُب. که‌چی؟" گونه!!!

عجب...

خوب دلش راضی نبوده دیگه 

مشخصه که ناراحت شدی اما از تلفنش انگار بیشتر از همه 

طفلی دختر بیچاره

بابای بد از حرفاش هیچ خوشم نیومد

مگه تو باید راضی باشی 

اَه

اعصابم خورد شد بابااااا

نباید ناراحت میشدین😁

تازه علاوه بر حقوق باید کلید اتلیه رو هم بهشون میدادین قبل از شما بیان سر کار😁 و از خونه هم براشون ناهار و عصرونه بیارین

😐😐😐

دیگه خییییلی باهاتون صمیمی شده.

سلام

اینجوری با سرنوشت بچه ها بازی کردن خوشم نمیاد. من اگر والد یه بچه بودم قطعا مخالفتم رو سعی میکردم رو در رو بهش بگم و قانعش کنم. نه اینطوری بچه ندونه پدرش به دوستش چی گفته و بابای خودش مقصره!

منم تو همچین موقعیتی قرار گرفتم 

ولی تصمیم اشتباه رو گرفتم:(

یعنی سعی کردم به حرف مادرش گوش بدم و پشیمونش کنم

سلام

مگه آگهی استخدام نیروی کار زدی جایی؟

پسرهاشون رو نمیارن؟ ;-)

یه وقتایی پدر و مادرها نگران وضعیت بچه هاشونن ولی خب مستقیم نمیتونن بهشون بگن

به نظرم اصلا جای ناراحتی نداره، باید خوشحالم باشی میتونستی کاری کنی ولی خب نشد که بشه!

+ شاید به مذاق خیلی ها خوش نیاد ولی اساسا بچه ها باید نگرانی های والدین شون رو درک کنن و کاری نکنن که اونها تو فکر و استرس بیافتن.

سلام

فکر کنم سوالش در مورد حقوق، اگر واقعا پدره دلش راضی نبوده، بخاطر منصرف کردن دخترش بوده! 

چون معمولا بچه‌های حالا ، ممکنه علاقه داشته باشند، اما بیشتر  تو ذهنشون از درآمدهای کار و شهرتش و ... یه فانتزی عجیب غریب ساختن!

جوابتون به پاییز

مگه نگهداری کودک و خردسال و امثالهم دارید که "پیشت بمونه... !!!! :|

نه درست می‌فرمایید... ایشون می تونست دخترشو بیاره پیش شما یا همکاراتون، برای تحقیق در مورد این شغل،  از سختی ها و مشکلاتش بگه، از کم و زیادهاش، حتی خوبی ها و زیبایی هاش... از زمان به ثمر نشستنش! هر دوشون نیاز به این علم داشتن!

در هر حال باید باهاش حرف بزنه، مستدل... نه با این بازی ها! اینجوری فقط اون بچه حریص تر میشه! بدون اینکه اطلاع درستی از مسیر انتخابیش پیدا بکنه...

من تو مدرسه نمونه دولتی یک شهری غیر از شهر خودمون درس میخوندم، اسفندماه تصمیم به انتقالی گرفتم، بالطبع زمان خوبی برا پیدا کردن مدرسه نبود. بابام مدیر یه قسمت عشایری که مدارسش مختلط بودن بود و منو تو یه روستایی ثبت‌نام کرد که لباس فرم مدرسه نمیپوشیدن، منم ذوق زده طور که از شر مانتو گُشاد و زشت سرمه ای مدرسه سابق خلاص شدم رفتم یه مانتو گوگولی خوشگل خریدم(بابامم پیشم بود حین خرید). صبح که خواستم با مانتو گوگولیم برم مدرسه پدر گفت: خوددانی ولی من بعنوان رئیس این مجموعه با این مانتو پلوخوری تو مدرسه راهت نمیدم.😐

کاش حالا که نمیذاره بره دنبال علاقه ش ، حداقل آینده ی بهتری برا دخترش در نڟر گرفته باشه

خب اون لحظه حرفم رو قبول کرد و یا شایدم در ظاهر!

ولی بعد متوجه شدم که بازم رفته سمتش

و من هم ذوق زدم :)

کلی نوشتم بعد منصرف شدم همش رو حذف کردم :|

سلام

خلاصه  اینکه از هنر بهتر و از عکاسی بهتر مگه چی داریم آخه؟!:)

هنر عکاسی به این خوبی :)

آره

بماند الان رو هر شغلی نمیشه تو ایران بهش فکر کرد :|

ولی بعنوان یه حرفه یه هنر خوبه :)

حالا شاید خیلی مرتبط نباشه اما بنظر خودم اینم یک علاقه و دلخوشی بود برای من اون زمان ...

۷،۸ ساله که بودم. بچه محله هامون منظورم بچه های کوچمون بعد از ظهر ها میومدن دوچرخه سواری ... من و گلناز و نجمه و مهتاب و سعید ... مامانم بهم اجازه میدادن بیام بیرون حتی بابام اما داداشام هر وقت منو میدیدن تو کوچه بازی میکنم به یک بهانه ای میکشیدن خونه و رفتن من به خونه همانا و برنگشتنم به کوچه تا چند روز همانا:)) 

خلاصه وقتایی میومدم دوچرخه سواری که برادران دانشگاه بودن یا بیرون کار داشتن. بارها پیش میومد من تو کوچه مشغول درجه سواری بودم اونا برگشتن از دانشگاه دست منم می گرفتن میبردن خونه... لحظات سختی بود جدایی از بچه ها=)

البته برادران گرامی استدلالشون این بود ما خودمون میبریمت پارک هر چقد خواستی دوچرخه سواری کن اما تو کوچه نرو :| 

از باباهه خوشم اومد!! :))

یاد خودم افتادم بعد از یه سال خرخونی برای کنکور هنر و اوردن رتبه خوب و انتخاب فقط یک رشته اونم عکاسی تهران و قبول شدن تو اون رشته...

و مخالفت برادرم و دود شدن ارزوها و زحمت هام و نرفتن به هیچ دانشگاهی بعد از اون....

اگه بخوام یه روز یه شغلی و شروع کنم قطعا عکاسی و امتخاب میکنم

فکر میکنم باباش مثل بابای من خیییلی حساس بوده رو دخترش ولی کلا اینجور مسائل  ناراحتیا پیش میاد دیگه.حالا اصلا مگه اون بنده خدا رفیق شما نبود؟!یعنی شما رو هم درست حسابی نمیشناسه که اعتماد کنه بهتون؟

نه میبردن ولی شاید ماهی دو یا سه بار 

نو نو موافق نیستم.بعضی پدر مادرها فقط بدترین حالت های ممکن رو برای اتفاقات پیش رو در نظر میگیرن و اصلا ربطی به پیش زمینه فکری بچه ها نداره...البته به تلاش خود ماهم بستگی داره و با مرور زمان بهتر میشه.

فقط دخترا برای کار تو عکاسی میان؟ چقدر خاطره‌های عجیبی تو محیط کاری ممکنه رخ بده.

دخترش عکاسی رو دوست داشت؟ اگه آره، چه غم انگیز که رفت و دیگه نیومد.

رفتار پدرش طوری بود که اگه یه کم دختر با پشتکار و سرسختی نباشه حتی اگه به عکاسی علاقه هم داشته باشه پدرش منصرفش می کنه و اگه استعدادی در این زمینه داشته باشه به همین راحتی نادیده گرفته میشه. حمایت خانواده در شکوفایی اینجور استعدادها خیلی موثره. کم نشنیدیم و ندیدیم بچه هایی رو که عاشق رشته های هنر بودن ولی مهندسی و رشته های دیگه خوندن با این نصیحت پدر و مادرشون که اون رشته ها رو کنار این رشته ها و موازی با اینا هم می تونن یاد بگیرن. نهایتا نه تو این رشته ها موفق شدن نه تو اونا. حداقل هم نسلای ما خیلی از این مدل طرز فکرا ضربه خوردن. امیدوارم بچه های نسل جدید تو این زمینه ها به سربه راهی و حرف گوش کنی ما نباشن و برن دنبال علایق و استعداداشون(;