خَفَقان بگیر!
مــَگه من چه گناهی کردم؟ برم جلو، صَدام دهنمو آسفالت میکنه، برگردم اون جوری دهنم آسفالت میشه، مگه من جاده خاکی ام آخه! ( بایرام لودر/ اخراجی ها؛ مسعود ده نمکی)
- چند ماه پیش بعد از اعتراضات خیابانی، بسیاری از مسئولان گفتند و نوشتند که «اعتراض حق مردم است و باید راهکار اعتراض در چارچوب قانون اندیشیده شود». این «باید اندیشیده شود» در زبان فارسی یعنی «حالا بی خیال شید تا بعد ببینیم چکار میشه کرد»!
اعتراضات مهار شد.
اما الان بسیاری می پرسند چطور می شود به شرایط به هم ریخته اقتصادی کشور اعتراض کرد که؛
- متهم به همسویی با نقشه های استکبار جهانی نشویم.
- آب در آسیاب دشمن نریزیم.
- دل عربستان سعودی را شاد نکنیم.
- با تندروهایی که تشنه آشوب هستند تعریف نشویم.
-به عنوان اغتشاشگر و فتنه گر دستگیر نشویم.
- برچسب مخالف دولت و سیاه نمایی را نچسبانند وسط پیشانی مان.
- لو نرود که از داماد صَدام دلار گرفته ایم!
و ...
- واقعاً چطور می شود فریاد کرد؟
با چه ادبیاتی و کجا می شود داد زد که حضرات! استخوان مان زیر این همه فشار شکست! خُرد شد!
- توصیه به صبر و مقاومت و امید هم اندازه ای دارد. ما مثل شما باتقوا نیستیم که بر این همه مصیبت صبر کنیم!
ما آدم های معمولی کوچه و خیابان هستیم، با گناهان معمولی، با توان معمولی، با استخوان های معمولی که تاب این همه درد ندارد!
- سکوت می کنیم و گرانی و تورم و احتکار دارد دهان مان را آسفالت می کند و مثل بایرام می ترسیم اعتراض کنیم یک جور دیگر دهان مان آسفالت شود!
ما جاده خاکی نیستیم.
انسانیم!
- لطفاً راهنمایی کنید که چطور و کجا فریاد بزنیم و فرکانس صدای مان چقدر باشد که خدای نکرده خوراک برای رسانه های بیگانه مهیا نکنیم.
علی برکت الله
و.....تمام
***
سوال: اصلا چرا کسی تاحالا اینجا رو ندیده؟ الان دیدم تعداد بازدیدکنندگانش فقط خودمم. {لینک}
مریم بانو
