قلم فقط یک تلنگر است.
در صفحات تقویم، چهاردهم تیرماه با عنوان «روز قلم» به خود جلوه ای دیگر بخشیده است. نام گذاری این روز به نام قلم، بی ارتباط با تاریخ کهن متمدن و فرهنگ ساز این سرزمین نیست. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه خود آورده است که چهاردهمین روز از تیرماه را ایرانیان باستان، روز تیر (عطارد) می نامیدند. از طرفی سیاره تیر یا همان عطارد، در فرهنگ ادب پارسی، کاتب و نویسنده ستارگان است. به همین مناسبت این روز را روز نویسندگان می دانستند و گرامی می داشتند.
قلم، زبان عقل و معرفت و احساس انسان ها و بیان کننده اندیشه و شخصیت صاحب آن است. قلم، زبان دوم انسان هاست. هویت، چیستی و قلمرو قلم بسیار گسترده تر از آن است که در بیان بگنجد. هرگونه رشد و پیشرفت، پیروزی و آرامش و معرفت و شناخت، ریشه در قلم دارد. تمدن ها، تجربه های تلخ و شیرین و علوم با نوشتن ماندگار می شوند و آیندگان مملو از تجربه و پر از راه حل هایند. هر کس می تواند قلمی را بین انگشتانش بفشرد و فرمانش دهد که بنگارد و هر آنچه را از مخیله صاحب انگشت تراوش می کند، بنویسد. قلم، تخریب می کند. می سازد. واقعیت ها را آشکار می کند. آشکارها را نهان می کند. به واقع قلم، معجزه ای جاودان است.
سوگند خداوند در قرآن به نام قلم، گویاترین شاهد بر شرافت و قداست آن است: «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ؛ سوگند به قلم و آنچه نویسند.» در جایی که خداوند، صاحب هستی به آفریده ای از آفریده های خود قسم یاد می کند، بشر در چه جایگاهی می تواند از ارج و منزلت آن سخن براند. در نخستین ارتباط وحیانی رسول خدا صلی الله علیه و آله با مبدأ هستی در غار حرا، سخن از قلم به میان می آید، تا جایی که خداوند خود را این گونه معرفی می کند:«الَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ آن که با قلم آموخت.»
حضرت امیر مؤمنان علی علیه السلام می فرماید: «سفیر و فرستاده تو، ترازوی بزرگواری توست و قلم تو، رساترین و گویاترین چیزی است که از سوی تو سخن می گوید.» بر اساس این روایت، قلم، شیواترین و بهترین ابزاری است که در هر برهه ای از زمان می تواند رسالت خود را انجام دهد. ماندگاری علوم و انتقال آن از نسلی به نسل دیگر، رسیدن پیام مکتب ها و تمدن ها به انسان آینده و سرانجام تکامل اندیشه های بشر در طول قرونی که اندیشمندان هیچ گاه یکدیگر را ندیده اند، تنها با معجزه قلم امکان پذیر بوده و هست.
اصحاب قلم و نوشتن، می توانند نسل هایی را در سراشیبی های انحراف به سقوط بکشانند یا تعالی ملت هایی را رقم بزنند. کلام و نوشته، رابط نویسنده و خواننده است. پس می تواند عامل همدلی گردد. درخت قلم اگر در تعهد و تدین ریشه داشته باشد، میوه اش شیرین و ماندگار است. ارزش هر قلم به پیام آن است و عظمت نوشته به محتوایش و ماندگاری آثار به ریشه داشتن در حق و صدق. قلم های شهیدپرور، عشق های برتر را بذرافشانی می کنند و شهیدان را در معراج شهادت از خاک تا خدا پیش می برند. چه دست هایی قلم شده تا قلم در دست پاکان قرار بگیرد و چه بسیار نویسندگان شجاع که شهید قلم شده اند.
قلم به دست گرفتم که حرف حق بنویسم
هر آنچه نتوان گفت بر ورق بنویسم
قسم به جان قلم خورده ام که نای قلم را
به دست گیرم و تا آخرین رمق بنویسم
خُب من الان کجای قلَمم؟ خوب که فکر میکنم، خودم را برانداز میکنم، زیر و بمَم را میکشم بیرون و بهتر واکاوی میکنم، میبینم که من نه قلمم و نه قلم به دست و نه از اصحاب قلم. بهتر که میاندیشم میبینم این حقیر حتی به اندازه ی شِبهِ قلم به دستان هم نمیتوانم اثری، چیزی، در مکانی، به جای بگذارم چون"نقطه ی شک"
پس از پرت‌ترین نقطه به بالاترین و والاترین و ستوده ترین اصحابِ قلم، با تواضع و خشوع و خضوع، تبریک عرض میکنم و برای دوستان عزیزم که جویا و پویا قلم را در دستانشان ورز میدهند، آرزوی به ثمر رسیدن را دارم.
من هر وقت در زمانی بچگی بابام مثلا با مادرم احیانا حرفی بین شون پیش می اومد و من تلاش میکردم که اینا آشتی کنن یادمه اون موقع برای بابام قلم بدست میگرفتم و مینوشتم و اولین مطلبی که مینوشتم این شعر بود :)))
قلم به دست گرفتم که حرف حق بنویسم
هر آنچه نتوان گفت بر ورق بنویسم
قسم به جان قلم خورده ام که نای قلم را
به دست گیرم و تا آخرین رمق بنویسم
بعد بابام همین رو که میخوند خودشون دیگه تا آخر مطلب رو میگرفتن زودی می اومدن عذرخواهی میکردن از مادرم :)
و آشتی میشدن :))
یعنی اولین باری که قلم بدست گرفتم فکر کنم بخاطر همین داستان بود :)))
یعنی با دیدن این شعرتون یاد این خاطره بچگیم افتادم :)
و برای همین الان اینا رو گفتم :)
+
سلام
روزتون مبارک استاد قلم :)
من بدلیل خستگی زیاد ، فعلا آخر پست تون خوندم :)
بعد مثل همیشه میام بقیه متن رو از اول به آخر میخونم :)