یک مُشت حرفهای "خُب. که‌چی؟" گونه!!!

سلام.   احسنت

خیلی باید مواظب بود.

همین یه جمله خودش ترجمان انسانیت و اخلاقه، اینکه هیچوقت در مقام قضاوت قرار نگیریم...

درسته

پس حواسمون باشه که نهی از منکر با سرزنش فرق داره.

یادمه اینو رامبد جوان گفته بود تو یه برنامه‌ای. منم هر بار اینو میشنوم و میخونم نگران میشم.  می‌ترسم...

بله منم این حس وحشت رو دارم

میترسم از سرزنشهایی که در گذشته کردم و در آینده!

تا دلت بخواد من دارم.

هر وقت میخوام کسی رو نکوهش کنم یا کار بد کسی رو بگم یا هر چیزی که حیطه این حدیث رو در بر بگیره انجام بدم این حال بده میاد سراغم و میگه دختر مراقب باشا...خودت داری قبر خودت رو میکنی... و نگفته عذاب وجدان میگیرم...وقتاییم که این کار بد رو انجام میدم که دیگه هیچی بعدش انگار دارم با عزرائیل مذاکره میکنم.

حس وحشتناکیه

یجورایی مثل همون سریال او یک فرشته بود که حسن جوهرچی داشت توو مسجد به مردی که بهش گفته بود خودتم ممکن بود مثل من خطا کنی در جواب میگفت من مثل تو هوس باز نیستم و منو با خودت مقایسه نکن و همونجا شیطون بالا سرش ظاهر شد و درست از همین نقطه خطا کرد!

من چن روز پیش این حدیثو خودم

وای خیلی حس بدی داشت:| اصلا به حدی که.خیلی.

بعد خودمو با این جمله گول زدم که حالا کو مومن واقعی:دی

میرزا  لطفن دو دقیقه بذار نفس راحت بکشیم :) تن و جونمون رو نلرزون !

من چند ماهه دارم به غایت بر اساس این حدیث تاوان میدم و هر روز به خودم یاداوریش میکنم :)

سلام

ینی اصن آدم پشیمون میشه از حرف زدن :)

خیلی حدیث بدرد بخوری بود :) مرسی

به شدت معتقدم به این حدیث 

:(((

داشتم هی فکر میکردم من همچین کاری کردم یانه:(((

چیزی یادم نیومد...

منم ترسیدم:(

من هزار بار سرم اومده:|

حتی وقتی پدرم سر بچه ی کسی اینو گفتن هم سر من اومده:|

همون کامنت لبخند ماه و کامنت بیست و دو .

سلام 

برای خود من اتفاق افتاده!

متاسفانه من گرفتار این اتفاق شدم. البته فقط دلم سوخت بحال ایمان طرف و اشک ریختم براش دورادور نه اینکه شخصا نکوهشش کنم.. حتی به روش هم نیاوردم.. ولی خوب... همین هم بنوعی منع کردن محسوب میشه و اینکه خودت رو بری از اون جایگاه غلط تصور می کنی و اون شخص رو آلوده ولو اینکه بهش رو در رو نگی. درحالی که انسان به کل جایزالخطاست حتی در مقام پیامبر. بخاطر اون منع و دل سوختن و ترحم درونی دقیقا خودم دچار اون اتفاق شدم بدون اینکه متوجهش باشم و البته.. زمانی به خودم اومدم و فهمیدم که پای اون نکوهش رو دارم می خورم که  آسیب های روانی و اعتقادی جدی دیده بودم..

و این برام درس عبرت شد..

ولی به قیمت خیلی چیزهای ارزشمندم

من بچه بودم... حتی کوچیکتر از سن تکلیف... از سر بچگی چیزی گفتم که یادم نمیاد اما میگن گفتم (خیلی هم سرزنش نبوده... اخه بچه رو چه به سرزنش!) ولی الان سرم اومده... خب این اصلا عادلانه نیست! :(

خدارو شکر این حدیث و ده سال پسش شنیدم جلوی خیلی از قضاوت هام و گرفت و تا اونجایی که تونستم قضاوتم و به ۰رسوندم

اگه برای خود آدم اتفاق نیوفته حتمن و بدون ردخور برای عزیزترین آدم زندگیش اتفاق میوفته که بفهمه از کجا بوده، زندگی کردن حواس جمعوجور میخواد