شنیدین میگن «برای من آب نداره، برای تو که نون داره؟»
جریانِ این مَثَل اینه که یه بابایی، یه بابای دیگه رو میبره وسط یه دشتی و میگه حفر کن تا به آب برسی. اون بابائه هی حفر میکُنه و هی پیش میره و هی تلاش میکنه به آب نمیرسه. میگه اینجا آب نداره ها. اون یکی بابائه ولی مدام میگه حفر کن. از اون غر زدن و از این یکی امر کردن. تا اینکه اون بابائه که ته چاه بوده میاد بیرون و میگه حاجی اینجا آب نداره و من دیگه ادامه نمیدم. اون یکی بابائه هم میگه: تو بِکَن. برای من آب نداره برای تو که نون داره.
یه زمانی خیلی این مثل رو دوست داشتم. شاید جاهایی هم به کار برده باشم. اما امروز واقعا بهش معتقد نیستم. چون نیتِ واقعی اونی که امرِ به حفرْ میکنه رو نمیدونم. آدما این روزها دیگه واقعا معلوم نیست چه نیتی دارن. اینکه اون چاه رو برای چی یا برای کی حفر میکنه خیلی مهم شده. اینکه با دستای تو بخواد به جسم کسی آسیبی برسونه خیلی باید مهم باشه.
برای یه پروژه ای ، هم برای پوشش تصویری و هم تدوین و گرافیک و غیره، دعوت به همکاری شدم. از یه جایی به بعد دیدم ادعایی که میکنن، با چیزی که خروجی میگیرن، زمین تا آسمون فرق داره. اینکه یه مشت آدم متخصص رو دور هم جمع میکنن و خودشون بعنوان فردِ معمولی جامعه، یا نماینده ی مردم، گردهمایی رو مدیریت میکنن، با اون چیزی که در خروجی مشاهده میشه، توفیر داره.
با خودم گفتم خوب اینا که ادعا میکنن نماینده ی مردم هستند و باید بیطرف به موضع های مختلف، فقط بعنوان شنونده گوش بِدن و حق انتخاب و تصمیم گیری رو به خود مردم بدن، چرا دارن بر خلاف آن چیزی که ادعا میکنن عمل میکنن؟ و موضع رو به سمت و سویی که مزه ی بهتری داره و چرب و چیلی تره سوق میدن؟ حتی اگر بر ضرر مردم باشه؟
گفتم دیگه نمیتونم با شما ادامه بدم چون با چیزی که به اون معتقدم، جور در نمیاد. یهو به من گفتند داداش تو بیا کارِت رو بکن و پولت رو بگیر. ولی من گوش نکردم و دیگه ادامه ندادم.
داشتم فکر میکردم اگر واقعا میخواستم به این چیزا اهمیت بدم و برم کارم رو بکنم و پولم رو بگیرم، الان هم صاحب یه خونه ی وسیع و بزرگ بودم و هم ماشین آخرین سیستم غیر چینی.
متاسفم از عزیزانی که دعوتشون کردم و صفحه اینستاگرام و آپارات و یوتیوبِ اون پویش رو بهشون دادم و خواستم که همراه باشن. آدمایی که ادعا میکردن نماینده ی بی طرفِ مصرف کننده هستند، در واقع چنین نبودند. اونها در واقع نماینده تامّ شرکت های لبنی و گوشتی ای بودند که با این ترفند، حواس مردم رو از واقعیت هایی که در مصرف روزانه شون وجود داره و باید بهش میپرداختند، دور میکردند تا تولید کننده ها بتونن با آرامش و بدون دغدغه ی مصرف کننده، به کثافت کاری هاشون ادامه بدن.
چاهی که حفر میشه لزوماً برای رسیدن به آب نیست. گاهی برای به دام انداختن و ایجاد بستری برای به خطر انداختن جسم و گاهاً روح دیگران حفر میشن. کاش زود بفهمیم و در این حفاری ها سهیم نباشیم.
