اینستاگرام تونست تو ایران کاری بکنه که فضای مجازی و دنیای واقعی با هم ادغام بشن و اکثریتِ کاربران و فعالانِ جامعه ی مجازی از پشت نقابها بیرون بیان و خودی نشون بدن و بگن که ما اینیم و این ماییم.
همینطور شیوع پیدا کرد و جوامع کوچکتری مثل "بیان" هم شبیه خودش کرد و غیر حرفه ای هایی چون من هم خودی نشون دادیم و گفتیم این ماییم و ما اینیم.
عکسها و روزمره نویسی ها و خاطرات و غرولندها و گله و شکایتها هم کم کم باعث شد خلق و خوی خودمون رو نشون بدیم و با رفتارهای هم آشنا بشیم و نسبت به اونهایی که بیشتر شبیهِ ما هستن، خو بگیریم.
دوست داشتم درمورد مطلب وقتی اولین بار وبلاگ‌ها را دیدم چه فکری کردم؟ چیزی بنویسم که هرچی با خودم یکی به دو کردم دیدم جز دلخوری دوستان نسبت به من چیزی عایدم نمیشه.
از اونجایی که اغلب دوستان من رو خوب میشناسن و به اصطلاح"همینم که هستم،" میتونستم به خودم بقبولونم که کسی دلخور نمیشه اما برای اولین بار تو زندگیم، جانب احتیاط رو رعایت میکنم و از این امر میگذرم.
ولی به جاش درخواست دارم شما دوستان گُلم بیاید بگید اولین بار که با من و وبلاگ من مواجه شدید چه فکری کردید؟ و الان چقدر پشیمونید از اینکه لغو دنبال نزدیدD:
میتونید فقط ناشناس دیدگاهتون رو بنویسید/.
یک موضوع خیلی مهم:
دو سه روز پیش برای اولین بار تو کامنتدونیِ یکی از دوستان، به نظر خودم برای اولین بار خیلی متکبرانه و خودخواهانه ، نظر گذاشتم و امیدوارم اونطور که خودم فکر میکنم، دل ایشون رو نرنجونده باشم. همینجا از ایشون http://helenpraspro.blog.ir عذرخواهی میکنم و عرض میکنم که بنده هیچ ادعایی در هیچ زمینه ای ندارم و هیچی هم نیستم. اگر لحن سخنم طوری بود که کبر و خودستایی رو در من نشون میداد، به بزرگواری خودتون ببخشید.
